sans bagage et le cœur libéré en chantant très fort

içimdeki sovyet aşkı bambaşka.. dikkatinizi çekerim sovyetler değil, sovyet. tekil. çünkü topluluk olanını değil (bkz. sovyetler birliği) birey olanını gördüm :) anne diyorum bi erkek arkadaşım var artık benim, aa nereli diyor annem (yabancı bulduğumu nerden biliyorsa? rüya işte..) "hani sen st. petersburg diyorsun ya, o leningrad diyor" diyorum. aaaaaaaaaaaa sovyet rusu bulmuşsun diyor annem. o da ne demekse hahaha. senin yaşında sovyetler zamanını hatırlayan rus mu kaldı diye mantık aramayınız lütfen.

yazmak artık bastırılamaz bir dürtü halini aldı bende. bu notları aldığım kağıdı fünikülerde yanımda bölüm başlığı tebliğ, amel ve bilmemne olan bir kitap okuyan başı kapalı bir kızdan rica ettim (zaten öteki yanımda oturan adamın gazetesinde sovyet dönemiyle ilgili bir makale görünce hatırladım rüyamı da) bir önceki yazım için kağıdı da adalet komisyonundaki kızdan müsvedde kağıdınız var mı diye istemiştim, sanırım not defteri taşımamın vakti geldi.

uzun zamandır dinlemiyordum, if i were a rich man şarkısını.
"There would be one long staircase just going up,
And one even longer coming down,
And one more leading nowhere, just for show." özellikle bu kısım beni çok güldürür. one even longer.. sanki mümkünmüş gibi :))) ne zaman dinlesem aklıma annemin zamanında anlattığı fıkra gelir. fakir köylüye sormuşlar, zengin olsan naparsın diye, "soğanın sadece cücüğünü yerim" demiş. insanın hayalgücü ve isteyebilecekleri bile gördükleriyle sınırlı galiba. benimkiler beni her yere sürüklerlerdi peşleri sıra :) annem 5 yaşında Japonyaya götürdüğünde, kıvırcık saçlı olduğum için olsa gerek japonlar beni çok sevmişlerdi. yolda durdurup fotoğraf çektirip (bkz. japonlar ve fotoğraf makineleri) çikolata falan veriyorlardı. geri döndüğümüzde "ben japon kardeş isterim!!!" diye tutturmuştum gerçi ama olsun :)

final bottom is bu kadar yabancılardan ve yurtdışından bahsettikten sonra bu başlığı koymam kaçınılmazdı sanırım.